Τα όρια των δύο κόσμων, ζώντων και νεκρών

Ένας από τους ανθρώπους, που δίχως να τους γνώρισα από κοντά, τούς συμβουλεύομαι, είναι και ο πάλαι ποτέ Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος, που σαν σήμερα, τέσσερα έτη πριν, εκοιμήθη.

Σε πολλές στιγμές δυσκολίας , ολιγοπιστίας, αμφιβολίας έχω ανατρέξει στους λόγους του και στις σκέψεις του και έχουμε αναπτύξει μία ιδιαίτερη συνομιλία.

Όπως λέγει και ο πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος στον πρόλογο του έργου «Δεν έχουμε άλλον δρόμο από την αγάπη», εκδόσεις Εν Πλω:

«Για να κατανοήσεις τη γραφή και τον λόγο μιας ψυχής που αφέθηκε να κατακλυστεί από τα κύματα της αγάπης Του [...] πρέπει να έχεις σε ένα τουλάχιστον μέτρο το “εφάμιλλον πάθος”», για να συνεχίσει τόσο όμορφα μιλώντας:

«Το παιδί γαλακτοτροφείται στην αγκάλη της Μητρός Εκκλησίας. Εκείνος που σαπίζει ζωντανός, ανθίζει κεκοιμημένος, αλλά και όσο είναι ζωντανός ζει με την ανάσα των κεκοιμημένων. Για τούτο και πάντοτε ο λόγος του δεσπότη μας ήταν μελέτη θανάτου, ακριβώς επειδή ήταν γεύση ζωής. Και ήταν γεύση ζωής, που προερχόταν από οδύνες και ωδίνες περιτετμημένης καρδίας, καρδίας που αντλούσε δύναμη από το ματωμένο Ξύλο του Σταυρού, που μαζί με τον άδειο Τάφο τέμνουν τη νύχτα από τον ζόφο των παθών, αλλά και την ανθρώπινη Ιστορία και τα ανθρώπινα πλήθη, φωτίζοντάς τα. Ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω.»

Τα όρια των δύο κόσμων, ζώντων και νεκρών, δεν είναι τόσο στιβαρά όσο τα νομίζουμε. Και δεν είναι ζήτημα παρηγοριάς να το θεωρούμε αυτό, ιδίως όσοι έχουμε χάσει κοντινούς και αγαπημένους ανθρώπους ή ανθρώπους που μάς επηρεάζουν.

Να τον ακούσετε και να τον διαβάσετε. Μόνο καλό θα σάς κάνει.