ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ (γιὰ ὅσους ἐνδιαφερονται μόνο)

Οἱ 72 μεταφραστὲς (Ἰουδαῖοι ἑλληνομαθεῖς), προσκεκλημένοι ἀπὸ τὸν Πτολεμαῖο Β τὸν Φιλάδελφο, καὶ ἀπεσταλμένοι τοῦ Ἀρχιερέως Ἐλεάζαρου τῶν Ἱεροσολύμων, μετέφρασαν τὰ πρῶτα Πέντε βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης σὲ πολὺ λίγο χρόνο, στὴ νῆσο Φάρο τῆς Ἀλεξάνδρειας. Σὲ συνολικὸ διάστημα 150-200 ἐτῶν, μέχρι τὸ 100 π.Χ. περίπου ὁλοκληρώνεται ἡ μετάφραση καὶ τῶν ὑπολοίπων βιβλίων καὶ ἀπὸ ἄλλους μεταφραστές, ποικίλου μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, γι' αὐτὸ καὶ βρίσκει κανεὶς μεγάλες διαφορὲς στὸ ὕφος ἀπὸ βιβλίο σὲ βιβλίο, γι' αὐτὸ καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ ἑβραϊσμοὶ στὸ ἑλληνικὸ κείμενο, ἐφόσον ἡ ἑλληνικὴ δὲν ἦταν ἡ μητρικὴ γλῶσσα τῶν μεταφραστῶν.

Οἱ Ἐβραῖοι ὅμως βλέποντας ὅτι οἱ προφητεῖες ὅλες ποὺ ἀνέφερε ἡ ἐλληνικὴ μετάφραση τῆς ΠΔ ἐκπληρώθηκαν στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας καὶ σωζόταν ὁ κόσμος πληροφορούμενος τὴν Ἀλήθεια ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, μίσησαν τὸ ἑλληνικὸ κείμενο καὶ ἐκπόνησαν ἄλλες παραποιητικὲς μεταφράσεις στὴν ἑβραϊκὴ τῆς ἐποχῆς τους (τῶν Ἀκύλα, Θεοδοτίωνος καὶ Συμμάχου).

Ἔπειτα σκέφτηκαν οἱ λογιότεροι Ἑβραῖοι (Μασορίτες) τὸ φοβερὸ τόλμημα νὰ φωνηεντίσουν τὸ παλαιὸ ἑβραϊκὸ κείμενο χρησιμοποιώντας ἀφωνηέντιστο, ἄστικτο καὶ μεγαλογράμματο πρωτότυπο τοῦ 1ου αἰ. μΧ. Ἀλλὰ μὲ τὰ χρόνια πολλὲς λέξεις εἶχαν ξεχαστεῖ ἀφοῦ γράφονταν μόνον τὰ σύμφωνά τους. Πχ ΚΠΣ τί σημαίνει; Κόπος, κῆπος, κοπῆς, κοπές, κήπους, κόπους;

Δημιουργοῦνται τότε δύο Σχολὲς φωνηεντισμοῦ: τῆς Παλαιστίνης καὶ τῆς Βαβυλώνας. Στὴν Παλαιστίνη ἔχουμε δύο ὑπο-σχολὲς φωνηεντισμοῦ: τοῦ Ben Asher καὶ τοῦ Ben Nafthali, μὲ ἐγκυρότερη τὴν πρώτη. Ὁ φωνηεντισμὸς διήρκεσε γύρω στὰ 1200 χρόνια καὶ τὸ φωνηεντισμένο ἑβραϊκὸ κείμενο (Μασόρα) παγιώνεται γύρω στὰ 1100 μ. Χ δηλαδὴ εἶναι κατὰ 11 περίπου αἰῶνες μεταγενέστερο τῆς ἑλληνικῆς μετάφρασης, ἡ ὀποία βασίστηκε ἐπιπλέον σὲ 3 αἰώνων τοὐλάχιστον ἀρχαιότερο ἑβραϊκὸ πρωτότυπο ἀπὸ τὸ πρωτότυπο τῆς Μασόρας. Γιὰ τοῦτο, σημειώνει καὶ ὁ μακαριστὸς π. Ἱερεμίας Φούντας, καὶ σημαίνων καθηγητὴς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στὴν Ἀγγλία (Χίτζιγκ) παραδέχεται τόσο πολὺ τὴν ἑλληνικὴ μετάφραση ὥστε προτείνει στοὺς φοιτητές του νὰ πουλήσουν τὰ ἄλλα βιβλία τους (!!!) γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ προμηθευτοῦν τὴν ἑλληνικὴ μετάφραση τῆς ΠΔ, τῶν ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ὅπως λέγεται.

Ἡ ἀρτιότερη σύγχρονη ἔκδοση τῆς ΠΔ, τῶν ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ εἶναι τοῦ Nestle-Tischendorf (1887) καὶ τοῦ Rahlfs (1935). Στὴν Ἑλλάδα αὐτὲς ἀντιγράφει καὶ ἡ "Ζωή" τὸ 1928 καὶ τὸ 1939.

Ἡ ἀρτιότερη σύγχρονη ἔκδοση τοῦ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ τῆς ΠΔ εἶναι ἡ Biblia Hebraica Stuttgartensia (1977). Ἀντίτυπά της ὑπάρχουν καὶ στὴν Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη τῆς Στουτγγάρδης μὲ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες συλλογὲς ἀπὸ Ἁγίες Γραφὲς στὸν κόσμο.